22 juni Honningsvag-Komagfjord 286 km

Vandaag begonnen met een retourtje Noordkaap om daar te ontbijten. Het weer is mooi, maar er staat een stevige wind, kracht 7 a 8. Bij het maken van de bochten moet vaak door onverwachte windstoten flink worden tegengestuurd om op de weg te blijven. Het is niet druk op de weg en de rendieren maken daar gebruik van.

Boven gekomen blijkt dat er nog wel veel campers op het parkeerterrein staan. Deze zijn daar blijven staan na de viering van de midzomernacht, maar verder is het uitgestorven. Zelfs de toegangspoortjes zijn onbemand. We horen van een andere toerist die het feest heeft bijgewoond dat het hele parkeerterrein heeft vol gestaan.

Met knorrende magen lopen we naar binnen, maar tot onze verbazing is er om 09:30 uur nog niets open. Zelfs de souvenirwinkel is dicht. Een paar Slovenen hadden wel koffie dus daar gevraagd waar zij dat hadden gehaald. Bleek er wel een werkend koffieapparaat te staan en de koffie was gratis.

Officieel is het verboden om met voertuigen bij de wereldbol te komen, maar je hebt altijd brutale mensen die dat dan toch doen. Dus werd er door ons besloten om langs de slagboom richting wereldbol te rijden om een foto te (laten) maken. Bij de bol aangekomen werd Roland bij het keren van de motor gegrepen door een stevige windvlaag met omvallen tot gevolg. Toen we uiteindelijk alle vier opgesteld stonden hebben we door een toerist een foto van ons en de motoren laten maken als bewijs dat we er zijn geweest.

Daarna weer naar Honningsvag gereden om de motoren en onze magen te vullen. Hierna begon de reis naar Komagfjord. Weer genieten van de prachtige uitzichten en de mooie wegen. We hadden de avond ervoor gezien dat er op een bepaald stuk ook een tunnel liep, naast de gewone weg, eenmaal daar toch voor de weg gekozen, maar al snel bleek die tunnel geen overbodige luxe. De weg zat vol gaten en weggeslagen stukken asfalt en was bezaaid met rotsblokken in allerlei maten.

Om bij de overnachtingsplek te komen moesten we met een ferry het fjord oversteken. Toen bedachten we dat we helemaal geen Noorse kronen hadden om deze oversteek te betalen en het allerminst zeker was dat we in deze uithoek met pin konden betalen. We bedachten dat als we als eerste aan boord zouden gaan we er niet meer af konden worden gezet als alle auto's achter ons zouden staan en de veerman zou ontdekken dat we geen kronen hadden. Maar ook in deze uithoek heeft het elektronisch betalingsverkeer zijn intrede gedaan. Met een mobiel apparaat konden we betalen.

Na de eerste afslag te hebben genomen kwamen we op een keienpad, dus voorzichtig naar boven. Maar iets bekends konden we niet ontdekken. Toen hebben we de eigenaar van onze overnachtingsplek maar gebeld en van hem kregen we te horen dat zijn huisje geen nummer had, maar dat we moesten uitkijken naar een blauwe boot. Na op het grindpad weer te zijn omgekeerd de volgende afslag genomen en na een paar kilometer werd de boot ontdekt. Deze bleek hoog en droog te liggen en was ingericht als bar met een aantal overnachtingsplekken. De eigenaar Svein van Karens Rorbuer stond ons al op te wachten om ons naar het huisje te begeleiden.

Omdat we ondertussen weer honger hadden gekregen vroegen we waar het dichtsbijzijnde restaurantje was. Bleek er helemaal niets te zijn waar we wat konden eten. Hij was ook verbaasd dat wij niets bij ons hadden. Blijkbaar keken we zo hongerig dat hij ging kijken of hij nog wat kon verzorgen. We weten niet wie er vanavond in het dorp niet gegeten heeft, maar na een uurtje kwam hij terug met een pan met aardappelen, rendiervlees, worteltjes en broccoli. Heerlijk gegeten. Ook zijn we er achter gekomen dat vanavond om 11 uur de bar open gaat. (zal wel zo laat zijn omdat het hier toch niet donker wordt) Het uitzicht is hier prachtig. We zitten aan het fjord en kijken dat in de lengte door met spiegelglad water. Dus weer genieten van Noorwegen.